صائب تبریزی

شعر948-چشم خونبارست ابر نوبهار زندگی آه افسوس است سرو جویبار [...]

شعر947-به شکر این که داری دست بر میخانه ای ساقی [...]

شعر946-حجاب جسم را از پیش جان بردار ای ساقی مرا [...]

شعر945-دلربایانه دگر بر سر ناز آمده‌ای از دل من چه [...]

شعر944-یارب آشفتگی زلف به دستارش ده چشم بیمار بگیر و [...]

شعر943-صبح شد برخیز مطرب گوشمال ساز ده عیشهای شب پریشان [...]

شعر942-یارب از عرفان مرا پیمانه‌ای سرشار ده چشم بینا، جان [...]

شعر941-زبان چو پسته شود سبز در دهن بی‌تو گره چو [...]

شعر940-عقل سالم ز می ناب نیاید بیرون کشتی کاغذی از [...]

شعر939-عاشق سلسلهٔ زلف گرهگیرم من روزگاری است که دیوانهٔ زنجیرم [...]

شعر938-ز بی‌عشقی بهار زندگی دامن کشید از من وگرنه همچو [...]

شعر937-خدایا قطره‌ام را شورش دریا کرامت کن دل خون گشته [...]

شعر936-بوی گل و نسیم صبا می‌توان شدن گر بگذری ز [...]

شعر935-تا از خودی خود نبریدند عزیزان چون نی به مقامی [...]

شعر934-ما کنج دل به روضهٔ رضوان نمی‌دهیم این گوشه را [...]

شعر933-گر چه از وعدهٔ احسان فلک پیر شدیم نعمتی بود [...]

شعر932-ما خنده را به مردم بی‌غم گذاشتیم گل را به [...]

شعر931-ما گر چه در بلندی فطرت یگانه‌ایم صد پله خاکسارتر [...]

شعر930-ما رخت خود به گوشهٔ عزلت کشیده‌ایم دست از پیاله، [...]

شعر929-ما درین وحشت سرا آتش عنان افتاده‌ایم عکس خورشیدیم در [...]

شعر928-ما نقش دلپذیر ورق‌های ساده‌ایم چون داغ لاله از جگر [...]

شعر927-ما از امیدها همه یکجا گذشته‌ایم از آخرت بریده ز [...]

شعر926-دلم ز پاس نفس تار می‌شود، چه کنم وگر نفس [...]

شعر925-بیخود ز نوای دل دیوانهٔ خویشم ساقی و می و [...]

شعر924-دو عالم شد ز یاد آن سمن سیما فراموشم به [...]

شعر923-به دامن می‌دود اشکم، گریبان می‌درد هوشم نمی‌دانم چه می‌گوید [...]

شعر922-نه چون بید از تهیدستی درین گلزار می‌لرزم که بر [...]

شعر921-مکش ز حسرت تیغ خودم که تاب ندارم ز هیچ [...]

شعر920-ترک سر کردم، ز جیب آسمان سر بر زدم بی [...]

شعر919-شهری عشقم، چو مجنون در بیابان نیستم اخگر دل‌زنده‌ام، محتاج [...]

شعر918-از جنون این عالم بیگانه را گم کرده‌ام آسمان سیرم، [...]

شعر917-از هر صدا نبازم، چون کوهٔ لنگر خویش بحر گران [...]

شعر916-شرح دشت دلگشای عشق را از ما مپرس می‌شوی دیوانه، [...]

شعر915-می‌کند یادش دل بیتاب و از خود می‌رود می‌برد نام [...]

شعر914-دیدهٔ ما سیر چشمان، شان دنیا بشکند همچو جوهر نقش [...]

شعر913-سبکروان به زمینی که پا گذاشته‌اند بنای خانه‌بدوشی به جا [...]

شعر912-نه گل، نه لاله درین خارزار می‌ماند دویدنی به نسیم [...]

شعر911-دل را کجا به زلف رسا می‌توان رساند؟ این پا [...]

شعر910-به زیر چرخ دل شادمان نمی‌باشد گل شکفته درین بوستان [...]

شعر909-زان سفله حذر کن که توانگر شده باشد زان موم [...]

شعر908-هر ساغری به آن لب خندان نمی‌رسد هر تشنه‌لب به [...]

شعر907-از فسون عالم اسباب خوابم می‌برد پیش پای یک جهان [...]

شعر906-خوش آن که از دو جهان گوشهٔ غمی دارد همیشه [...]

شعر905-هر ذره ازو در سر، سودای دگر دارد هر قطره [...]

شعر904-تابه فکر خود فتادم، روزگار از دست رفت تا شدم [...]

شعر903-مبند دل به حیاتی که جاودانی نیست که زندگانی ده [...]

شعر902-روی کار دیگران و پشت کار من یکی است روز [...]

شعر901-موج شراب و موجهٔ آب بقا یکی است هر چند [...]

شعر900-دیدن روی تو ظلم است و ندیدن مشکل است چیدن [...]

شعر899-با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است با دهان [...]