شاعران بزرگ

شعر1738-سکندر که گنجینهٔ راز بود در گنج حکمت بدو باز [...]

شعر1737-چنین است در سفرهای قدیم ز فیثاغرس آن الهی حکیم [...]

شعر1736-به بقراط شد علم طب آشکار به او گشت قانون [...]

شعر1735-زهی گنج حکمت که سقراط بود مبرا ز تفریط و [...]

شعر1734-فلاطون که فر الهی‌ش بود ز دانش به دل گنج [...]

شعر1733-دبیر خردمند دانش‌پژوه نویسندهٔ قصهٔ هر گروه نوشت از سکندر [...]

شعر1732-دلا دیدهٔ دوربین برگشای! درین دیر دیرینهٔ دیرپای ببین غور [...]

شعر1731-الهی! کمال الهی تو راست جمال جهان پادشاهی تو راست [...]

شعر1730-چون یک چندی بر این برآمد دودش ز دل حزین [...]

شعر1729-سر فتنهٔ نیکوان آفاق چون ابروی خود به نیکویی طاق [...]

شعر1728-ای خاک تو تاج سربلندان! مجنون تو عقل هوشمندان! خورشید [...]

شعر1727-سخن دیباچهٔ دیوان عشق است سخن نوباوهٔ بستان عشق است [...]

شعر1726-دل فارغ ز درد عشق، دل نیست تن بی‌درد دل [...]

شعر1725-دلا تا کی درین کاخ مجازی کنی مانند طفلان خاک‌بازی؟ [...]

شعر1724-به نام آنکه نامش حرز جان‌هاست ثنایش جوهر تیغ زبان‌هاست [...]

شعر1723-الهی غنچهٔ امید بگشای! گلی از روضهٔ جاوید بنمای بخندان [...]

شعر1722-ای رهائی ده هر بیهوشی! مهر بر لب نه هر [...]

شعر1721-ای درین خوابگه بی‌خبران! بی‌خبر خفته چو کوران و کران! [...]

شعر1720-این محیط کرم‌ات عرش صدف! عرشیان در طلب‌ات باد به [...]

شعر1719-ای گرو کرده زبان را به دروغ! برده بهتان ز [...]

شعر1718-ای که از طبع فرومایهٔ خویش می‌زنی گام پی وایهٔ [...]

شعر1717-خارکش پیری با دلق درشت پشته‌ای خار همی برد به [...]

شعر1716-والی مصر ولایت، ذوالنون آن به اسرار حقیقت مشحون گفت [...]

شعر1715-ای دلت شاه سراپردهٔ عشق جان تو زخم بلاخوردهٔ عشق [...]

شعر1714-ای رقم کردهٔ تو حرف گناه! نامهٔ عمرت ازین حرف [...]

شعر1713-ای دل اهل ارادت به تو شاد! به تو نازم! [...]

شعر1712-ای پر از فیض وجود تو جهان! غرق نور تو [...]

شعر1711-ای درین کارگه هوش‌ربای روز و شب چشم نه و [...]

شعر1710-ای حیات دل هر زنده دلی سرخ رویی ده هر [...]

شعر1709-نقش شفانامهٔ عیسی‌ست این یا رقم خامهٔ مانی‌ست این غنچه‌ای [...]

شعر1708-رونق ایام جوانی‌ست عشق مایهٔ کام دو جهانی‌ست عشق میل [...]

شعر1707-زاغی از آنجا که فراغی گزید رخت خود از باغ [...]

شعر1706-بسته به صد مهر بر اطراف شط عقد محبت کشفی [...]

شعر1705-ای به زبان نکته گذار آمده! وی به سخن نادره‌کار [...]

شعر1704-قافیه‌سنجان چو در دل زنند در به رخ تیره‌دلان گل [...]

شعر1703-پیشترین نغمهٔ باغ سخن هست نسیم چمن‌آرای «کن» هست سخن [...]

شعر1702-باشد اندر صورت هر قصه‌ای خرده‌بینان را ز معنی حصه‌ای [...]

شعر1701-«ای پسر ملک جهان جاوید نیست بالغان را غایت امید [...]

شعر1700-کیست در عالم ز عاشق خوارتر؟ نیست کار از کار [...]

شعر1699-چون پدر روی سلامان را بدید وز فراق عمر کاه [...]

شعر1698-چون به تدبیر حکیم نامدار یافت گیتی بر شه یونان [...]

شعر1697-شهریاری بود در یونان زمین چون سکندر صاحب تاج و [...]

شعر1696-چون رسیدم شب بدین جا زین خطاب در میان فکر [...]

شعر1695-ضعف پیری قوت طبعم شکست راه فکرت بر ضمیر من [...]

شعر1694-ای به یادت تازه جان عاشقان! ز آب لطفت تر، [...]

شعر1693-بود در مرو شاه جان زالی همچون زال جهان کهنسالی [...]

شعر1692-بود در دل چنان، که این دفتر نبود از نصف [...]

شعر1691-زنگی‌ای روی چون در دوزخ بینی‌ای همچو موری مطبخ ننمودی [...]

شعر1690-قطره چون آب شد به تابستان گشت آن آب سوی [...]

شعر1689-بشنو، ای گوش بر فسانهٔ عشق! از صریر قلم ترانهٔ [...]